Ik ben 12. Toen snapte ik het niet, maar mocht niet meer spelen met een vriendinnetje….er werd gefluisterd dat ze ”makkelijk” was…..Zij was ook 12. Welke 12 jarige is vrijwillig makkelijk?
Ik ben 15. Mijn moeder zegt dat als ik “dat soort kleding” (oftwel kleurrijke jurkjes) draag dat ik verkracht zal worden en het dan mijn eigen schuld is, ik zou beter moeten weten dat mannen zich niet kunnen beheersen.
Ik ben 16. Ik loop iedere dag naar school. Iedere dag word ik gevolgd naar huis, met of zonder kleurrijke jurk. Altijd door volwassen mannen, ik vermoed niet zelden met dochters van mijn eigen leeftijd. Maak geen oogcontact! Negeer. “He meisje, waar gaan je heen meisje, luister naar mij meisje. Kom hier meisje. Ben je doof ofzo meisje? Loop niet weg, Kankerhoer! “ En dat dag in dag uit…Ironisch ook hoe je hoer bent als je hen NIET wil.
Ik ben 18 en op vakantie in Rome. Ik moet onder begeleiding van mannelijke vrienden naar het toilet in restaurants. De obers gluren anders via de bovenkant van de deur naar binnen. Als obers de tafel dekken grijpen ze even snel mijn kruis. In de bus wipt een vent met een stijve tegen me aan…Ik word bijna gedwongen in een auto plaats te nemen. Mijn reisgenote treft een man op haar hotelkamer. Het personeel had hem binnen gelaten, hij had haar gezien, was nu verliefd op haar was wilde met haar praten. Personeel snapte probleem niet. Romantisch toch? Na terugkomst deden we ons verhaal….Tja, Italiaanse mannen zijn nu eenmaal temperamentvol, was het antwoord van nagenoeg iedereen.
Ik ben vroeg in de twintig en ik studeer. In de bus savonds laat is het leeg. Drie jongens komen om me heen staan. Dezelfde vragen als altijd. “Wat doe je hier, waar ga je heen, praat eens met me, kijk me aan, waarom wil je me niet spreken, kut.” De buschaffeur doet alsof ik niet besta, al zijn we de enigen in de bus en hij moet het allemaal gehoord hebben. Ze druipen af als ik zeg dat ik net bij mijn vriend vandaan kom. Geen respect voor mij, wel respect voor het eigendom van mijn vriend.
Op stage kan ik niet vanuit het hotel mijn balkon op. Er staat dan een man te wachten tot ik of de andere dames naar buiten kom. Dan speelt hij met zichzelf.
In clubs en disco’s kom ik bij voorkeur niet zonder mannelijke vrienden. Op studentenverenigingen lijken vrouwen aangeschoten wild. Hou altijd een bierviltje over mijn drankje, neem het mee naar de wc, te vaak hoor je dat een meisje iets in haar drankje krijgt. Daarna hoor je dat ze beter had moeten weten.
Ik hoor het verhaal van een ”groentje” die verliefd is op een mannelijke student. Hij laat haar bijzondere sexsuele handelingen verrichten als “gunst” dat hij met haar uitgaat. Daarna vertelt hij het overal rond (gelukkig waren mobieltjes toen nog zonder camera). Het meisje wordt met de nek aangekeken. Haar schuld uiteraard weer.
Terwijl ik binnen hoorafstand bent hoor ik hoe de professor openlijk met een studiegenoot bediscussieert hoe regelmatig ik en mijn vriend seks zouden hebben en hoe.
Ik ben mid-twintig en werk bij een non-profit bedrijf, waar slechts 3 vrouwen werken en ca 30 mannen. De vrouwelijke directeur, de enige die ons in de zwarte cijfers heeft laten draaien wordt desondanks vervangen door het -volledig mannelijke- bestuur. Mannelijke collega’s laten weten, een vrouw hoort ook geen leidinggevende positie te hebben. De mannelijke interim directeur zegt mij dat ik ervan uit mag gaan nooit meer een functie van betekenis te hebben binnen het bedrijf. De reden geeft hij openlijk: vrouw.
Ik ben mid dertig bij een andere werkgever als ik en twee hooggeplaatste vrouwelijke politici overleg hebben met een man over een project. Hij stapt binnen en zegt: Alleen maar vrouwen hier?
Bij een professionele discussie op de werkvloer met een andere collega over haar expertise aangaande het onderwerp wordt dit door de leidinggevende in kwestie afgedaan als “catfight”.
Ik hoor van een vrouwelijke collega dat ze een baan niet zal krijgen, omdat het desbetreffende bedrijf het evenwicht man-vrouw niet wil verstoren…..teveel vrouwen is niet goed, wordt haar gezegd, er werken echter nauwelijks meer dan 10 procent vrouwen bij dat bedrijf….
Ik ben in de veertig, niet meer de jongste of dunste. Loop ik langs een bouwplaats krijg ik toch te horen dat ze me “willen”. Of ze vertellen mij dat ik juist te oud of te dik ben en dat mannen me nu “Niet meer willen” en dat ik daaraan “moet gaan werken”. Dit komt van midlife vetzakken met bierbuik en een gebrek aan basale hygiene.
Het is 2019. Ik ben nu in de veertig met een riant salaris, een goede opleiding en een eigen carriere. Maar het aantal keren dat mannen een vergadering binnenstappen en mij niet als voorzitter maar als notulist zagen kan ik niet meer tellen, als ik een auto ga kopen wordt alleen mijn man aangesproken. Als ik een adviseur vraag om langs te komen voor het een of ander vraagt hij of mijn man er wel bij zal zijn. Minstens eens per maand wordt me gevraagd waarom ik niet de naam van mijn man draag. Mannen, maar ook vrouwen zijn verbaasd dat ik vaker dan mijn man in de “grootste en duurste” auto rijdt. Familieleden vragen iedere keer opnieuw wat IK die avond ga koken. Mijn man kookt beter dan ik.The list goes on and on and on, ik kan nog 20 pagina’s vullen.
Ik ben benieuwd wat het volgende decennium gaat brengen, maar heb weinig hoop.